Kapadocja to przecudowna kraina historyczna w tureckiej Anatolii, znana przede wszystkim z charakterystycznych form tufowych, tworzących księżycowy krajobraz, oraz z domów i kościołów wykutych w tufowych skałach. Kapadocja była aż do średniowiecza silnym ośrodkiem chrześcijaństwa oraz miejscem narodzin idei życia klasztornego.

Najwcześniejsze wzmianki o Kapadocji pochodzą z drugiej połowy VI wieku pne, gdzie jest wymieniana jako posiadłość (staroperski dahyu-) dwóch wczesnych achemenidzkich królów Persji, Dariusza Wielkiego i Kserksesa I. Na tej liście teren jest nazywany w staroperskim Katpatuka z całą pewnością wyrazem pochodzenia obcego będącym zbitkiem dwóch słów. Dwie inne wersje językowe tej inskrypcji, elamicka i akadyjska zawierają prostszą nazwę tej prowincji czyli katpa, słowo oznaczające stronę i wodza przodków w elamickim czyli Tuka.

Herodot pisał, jakoby nazwa Kapadocjanie została przejęta od Persów, podczas gdy wcześniej na określenie ludów zamieszkujących te tereny używano greckiego słowa Leucosyri w polskim tłumaczeniu oznaczającego Syryjczyków bądź Białych Syryjczyków. Jednym z plemion kapadockich, o jakich wspominał Herodot, a także Józef Flawiusz, byli Mescheńczycy wywodzący swój rodowód od Mosocha, syna Jafeta.

Photo: Bernardo